قصه‌گوی سرزمین‌های فراموش‌شده

تیلور شریدان می‌گوید به عنوان کودکی که در تگزاس بزرگ ‌شده، دلش می‌خواسته گاوچران باشد. در عوض اما به بازیگر غیرثابت برنامه‌های تلویزیونیِ ورونیکا مارس و فرزندان آشوب بدل شد. حالا بعد از یک تغییر مسیر، فیلمنامه‌نویسی است كه نامزد‌‌ اسکار بوده و فیلمنامه‌ی سیکاریو، حتی اگر از آسمان سنگ ببارد و ویند ریور را در کارنامه دارد؛ سه‌گانه‌ی جمع‌وجوری از تریلرهای جشنواره‌ای که به بررسی سرحدات جامعه‌ی آمریکایی می‌پردازند. ویند ریور آخرین فیلم در مجموعه‌ی شریدان است و تنها فیلمی ا‌ست که تصمیم گرفته خودش آن را کارگردانی کند. فیلم جدیدش که در یکی از مناطق دورافتاده‌ی مختص بومیان آمریکا، در زمستان سختی در وایومینگ می‌گذرد، درباره‌ی یک تجاوز و قتل وحشیانه است ـ جدیدترین قتل از جنایت‌های خشونت‌آمیز همه‌گیر در مناطق حاشیه‌ای که جهان بیرون ترجیح می‌دهد نادیده بگیردشان. جرمی رنر و الیزابت اولسن با‌زیگرهای اصلی‌اند؛ در نقش‌ یك شكارچی‌ حیات وحش و یک مأمور اف‌بی‌آی كه می‌خواهند از ماجرای قتل سر دربیاورند.

•  وقتی بچه بودید فیلم‌های زیادی تماشا می‌کردید؟

تیلور شریدان: فقط یک سری فیلم‌ها را بارها و بارها تماشا می‌کردم. ما در مناطق حومه‌ای زندگی می‌کردیم و تلویزیون کابلی نداشتیم. پدرومادرم از تگزاسی‌های قدیمی بودند و شنبه‌ها روی وی‌اچ‌اس وسترن می‌دیدند یا فیلم‌های دهه‌ی 60 و 70 مثل فارغ‌‌التحصیل و در گرمای شب. بعضی از این فیلم‌ها واقعا برایم تأثیرگذار بوده‌اند...